ریحانه الرسول**

​هر صدایی که از حنجره ی انسان درمی آید، مشتمل بر ترجیح بوده و به گونه ای باشد که صلاحیت طرب انگیزی داشته باشد- اگرچه در مواردی نسبت به برخی افراد طرب انگیز نباشد- غناء نامیده می شود که در زبان فارسی به عنوان «خوانندگی» یا «آوازخوانی» از آن یاد می شود.

امام خمینی (قدس سره) در تعریف «غناء» می فرماید: غنا عبارت است از صدای انسان، صدایی که تا اندازه ای نازکی و زیبایی ذاتی داشته باشد و در اثر تناسب با طرب، شأنیت و صلاحیت ایجاد طرب در افراد معمولی را داشته باشد. (امام خمینی، المکاسب المحرمه، ج1، ص202)

.

ایشان در تحریرالوسیله پس از اشاره به حرمت غنا و حرمت شنیدن آن و کسب درآمد با آن می فرماید: تنها زیبا کردن صدا «غناء» نمی باشد، بلکه غناء عبارت است از: کشیدن صدا و ترجیح آن به گونه ای که طرب انگیز بوده و متناسب با مجالس لهو و محفل های سرور و شادی و هماهنگ با آلات لهو و موسیقی باشد و فرقی ندارد که در کلام حق از قبیل قرائت قرآن، دعا و مرثیه باشد یا در غیر آن از قبیل شعر و نثر، بلکه غنا در چیزهایی که وسیله ی اطاعت خداست موجب افزایش عذاب خواهد بود. (تحریرالوسیله، ج1، ص 497، مسأله 13.)